Ben 23 yaşında evli bir kadınım.

21 Kasım 2024 - 1 izlenme

Ben 23 yaşında evli bir kadınım.Eşim ve iki yaşında kızım ile,kocaeli’nde bir mahallede yaşıyoruz..Karşı komşum ile birbirimize sürekli gidip gelirdik..Onunda benim kızım gibi iki yaşında bir oğlu vardı ve hemen hemen aynı zamanlarda evlenmiştik..Komşum kapalı bir kadın, bense açıktım..Günlerden birgün sabah eşim işe gittikten sonra, herzamanki gibi,kızımın karnını doyurdum ve bende kahvaltımı yaptım ve sonra evin işlerini yapmaya koyuldum..Evin işlerini bitirdiğimde,saat üç sıraları idi.Kızımı da alıp karşı komşuma gittim oturken eşlerimizden bahsetmeye başladık.O bana kocası ile beraber özel anlarından bahsetti..Bir ara komşum mutfağa gitti ve tam o sırada kocası eve geldi ve benim bulunduğum odaya girdi..Hoşgeldin dediğinde hoşbuldum senin işte olacağını düşünmüştüm ben artık gideyim dedim..Bana evet ben erken geldim dedi ve beni hafif itti ve boşta bulunup koltuğa oturdum.. Gitme otur dedi o sırada ne yapacağımı şaşırdım, bir kaç saniye içinde kendisine öylece bakakaldım hiç birşey söyleyemedim.Oda sustu ve bana öyle gözlerini dikmiş bakıyordu..Benim giydiğim etek kısaydı bu sebepten eteğimi çekiştirerek koltuktan kalktım ve titrek sesim ile gideyim ben dedim..Bu sırada,komşum ve çocuklar mutfaktaydılar…Ben kapıya yaklaştığımda,bana ayakabılarını sakladım dedi ve sonra da… devamını okumak için görsele dokunarak devame dınız

Ben 23 yaşında evli bir kadınım. Eşim ve iki yaşındaki kızımızla birlikte Kocaeli’nde sakin bir mahallede yaşıyoruz. Hayatımız genel olarak huzurlu ve mutlu bir şekilde devam ediyor. Eşimle evliliğimizin başından beri birbirimize destek olduk, zorlukların üstesinden el ele geldik. Kızımız, evimizin neşe kaynağı. Onun gülümsemesi, en zor anlarımızda bile yüzümüzü güldürmeyi başarıyor.

Kocaeli’nin bu küçük mahallesinde yaşamayı seviyorum. Mahalledeki komşularımızla iyi geçiniriz; herkes birbirini tanır, birbirine yardım eder. Sabahları kızımı alıp parka götürürüm, akşamları ise eşim işten geldiğinde hep birlikte kısa bir yürüyüş yaparız. Bu yürüyüşler, ailemiz için bir ritüel haline geldi. Hem günün yorgunluğunu atıyoruz hem de birbirimizle vakit geçiriyoruz.

Ancak son zamanlarda içimde bir sıkıntı hissetmeye başladım. Belki de evliliğimizin monotonluğundan kaynaklanıyor, belki de her gün aynı şeyleri yapıyor olmanın verdiği bir durgunluk. Eşimle çok iyi anlaşıyoruz, birbirimize karşı sevgi ve saygımız tam, ama bazen içimde bir boşluk hissi var.