Ben hayat kadınıyım

12 Ekim 2024 - 0 izlenme

merhabalar Ben hayat kadınıyım, adım Saliha, gençliğimin baharında deliler gibi aşık olmuştum o adama mevsim gözlüm derdi bana, nasıl mutlu olurdum anlatamam çok inanmıştım beni sevdiğine, ailen seni bana vermez gel benimle tut elimi hiç bırakma dedi, onunla olmanın hayali kör etmişti gözlerimi tamam dedim kıydım anama babama gardaşlarıma. Artık hergun onun yanında olacaktım, bunu düşündükçe kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. Tek odalı Bi evde kalmaya başladık, nikah kıymayacakmiyiz dedim, kıyacagız akşama dedi hoca nikahı dedi sen güzelce giyin süslen birazda boya sür gözüne dudağına dedi, şaşırdım hoca gelecek niye boya süreyim ki dedim karışma sen dediğimi yap dedi gitti. Guzelce hazırlandım, Aksam oldu hava iyice karardı sonunda kapı çaldı koşarak gittim açtım kapıyı, pala bıyıklı bir adam yanında da genç bir delikanlı vardı hicbirsey söylemeden girdiler içeri devamını okumak için diğer sayfaya geciniz

Kapıyı açtığında içeri giren pala bıyıklı adam ve yanındaki genç delikanlı sessizce seni süzdüler. Kalbinin atışları hızlanmıştı, ama bu adamların hocayla ne alakası olduğunu anlamamıştın. Adam hiçbir şey demeden ağır adımlarla odaya geçti. Yanındaki genç ise gözlerini kaçırdı. “Bu adamlar kim?” diye içinden geçirirken, bir anlığına göz göze geldiniz. O genç delikanlı, sana hüzünle karışık bir bakış fırlattı, sanki bir şey söylemek istiyordu ama dili tutulmuş gibiydi.
Evin diğer odasından onun sesi geldi: “Hazır mısın mevsim gözlüm?” Sesi eskisinden farklıydı, o tanıdığın yumuşak tını yok olmuş, yerini soğuk ve buyurgan bir ton almıştı. İçinde büyüyen korkuyu bastırmaya çalıştın. “Evet,” dedin titrek bir sesle.
Derken pala bıyıklı adam cebinden bir tomar para çıkardı ve ona uzattı. O an anladın. O sana hoca nikahı kıyılacak derken, aslında seni bir başkasına satmıştı. O ana kadar gözün kör eden aşkın, o sahte sıcak sözler, hepsi birer tuzaktan ibaretti. Mevsim gözlüm dediğin adam aslında seni sadece bir eşya gibi görüyordu.

Genç delikanlı hala gözlerini senden kaçırıyordu, belki bir parça utançtan, belki de çaresizlikten. O an geriye dönüp baktığında, aileni terk etmenin, her şeyden vazgeçmenin ne kadar büyük bir hata olduğunu fark ettin. Ama artık çok geçti…
Kapıyı kapatıp onların yanına oturduğunda, sana biçilen değerin ne kadar olduğunu öğrendin. Aşkın ve güvenin karşılığında sadece kağıt parçaları vardı.